ความบางตอนในหนังสือ พ้อเลป่า เขียนได้ถึงอกถึงใจ
แด่พี่น้องกะเหรี่ยง
หัวใจอันงดงามของขุนเขา
ข้ารู้ว่าวันหนึ่งข้าจะแพ้
หลายชั่วอายุคน
เผ่าของข้าสร้างหมู่บ้านอยู่บนภูสูง
ระหว่างลำธานและท้องฟ้า
ทุกคำคืนตลอดฤดูหนาว ฤดูฝน
ข้าก่อกองไฟไว้ข้างที่นอนแทนผ้าห่อ
กลางกระท่อมไม้ไฝ่มุงหญ้าคา
ข้าคือ "ปกฺากะญอ" คนอิสระ
ผู้เร่ร่อนไปทุกถิ่นที่มีป่าและขุนเขา
คนต่างเผาเรียกข้าว่า "ยางกะเลอ" "กะเหรี่ยง"
แต่ข้าคือเผ่าพันธุ์แห่งคน
ชื่อเผ่าของข้าคือคำประกาศ "ข้าคือคน"
ทั่วแผ่นดิน เหนือทุ่งภูเขาผีปันน้ำ
สู่เทือกเขาถนนธงชัย จดตะนาวศรี
คือหมู่บ้านแห่งพี่น้องข้า

มีต่อ.......